#100verhalen: Bart - redder op zee

2776 keer bekeken 0 reacties

Golven van een meter of zeven hoog, de boot die loskomt van het water en met een kabel vanuit een helicopter afdalen. Gaan we het over een spannende actiefilm hebben? Nee hoor, we nemen een kijkje in het leven van de eenentwintigjarige Bart.

Bart Plemper woonde tot voor kort op de studentencampus behorend bij het Maritiem Instituut Willem Barentsz op Terschelling. Momenteel zit hij op zee vanwege zijn laatste stage: in vijf maanden tijd wordt hij klaargestoomd om derde officier te worden. Deze functie wordt ook wel de ‘safety’ officier genoemd en hij zal zich bezig gaan houden met alle veiligheidszaken en reddingsmiddelen aan boord. Daar weet Bart al het een en ander van af en dat komt niet alleen door zijn opleiding. Op zijn achttiende is hij namelijk vrijwilliger bij de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) geworden. Een goede vriend was er al actief en toen Bart voor zijn studie op het eiland aankwam, ging hij een keer met hem mee en wist: dit wil ik ook doen. “Om bij de KNRM te gaan, moet je wel een selectieprocedure doorlopen, want het is belangrijk dat je fit bent, goed overzicht kan houden, verantwoordelijkheidsgevoel hebt, stressbestendig bent en zeebenen hebt.” Bart vond zichzelf niet altijd al een koelbloedig type, maar was zeker geschikt en heeft inmiddels als redder op zee geleerd om met kalmte en zelfvertrouwen elke situatie tegemoet te treden.

Als er een bootje vast zit en je weet dat de mensen erin veilig zijn, dan sta je toch heel anders op de boot dan wanneer je weet dat iemand overboord is geslagen.

Luidruchtige pieper

De start van een actie begint met het geluid van de pieper die Bart altijd bij zich draagt. “Je kunt via een app aangeven of je beschikbaar bent en als dat het geval is en er dient zich een situatie aan waarbij we in actie moeten komen, dan gaat de pieper af. ’s Nachts is dat wel heftig, want het geluid is echt keihard, maar dan sta je wel gelijk op twee benen met een adrenaline rush.” De situaties waar Bart en zijn medevrijwilligers voor in actie moeten komen, kunnen heel verschillend zijn en variëren van prio 1 tot en met prio 3. “Bij prio 1 weet je dat het echt serieus is en je heel snel ter plaatse moet zijn, want dan zijn mensenlevens in gevaar.” Bij andere oproepen zijn de reddingsleden er ook rap, maar kunnen het onderling nog gerust even hebben over de film die ze aan het kijken waren. “Als er een bootje vast zit en je weet dat de mensen erin veilig zijn, dan sta je toch heel anders op de boot dan wanneer je weet dat iemand overboord is geslagen. In zo’n geval ben je echt gefocust en met je hoofd al bij de situatie die je aan gaat treffen. De spanning aan boord is dan wel voelbaar.”

Een nacht doorhalen

De aankomend officier heeft al het nodige meegemaakt tijdens zijn inzet voor de KNRM. Hij en zijn teamleden helpen boten die zijn vastgelopen op het wad en vervoeren vaak mensen die snel naar het ziekenhuis op het vasteland moeten. “Daarnaast komen we in actie bij zoektochten op de Noordzee naar overboord geslagen vissers of bemanning van zeeschepen en medische evacuaties van mensen op zeegaande schepen.”
Het zijn geen zaken die andere jongens van zijn leeftijd snel zullen meemaken. Een nacht doorhalen kan er bij Bart ook heel anders uitzien dan bij een andere student die een feestje heeft gehad. “Als ik om één uur in de nacht word opgeroepen, bezig ben tot zes uur in de ochtend en om acht uur in de collegebank moet zitten, dan heb ik het te doen zonder nachtrust.”
Dat de zee soms geen genade kent, ervoer hij in 2019, tijdens de eerste stage van zijn studie. Bart en een klasgenoot waren aanwezig bij een zoekactie naar een gezonken sleepboot midden op de Atlantische Oceaan. Tien dagen lang speurden teams uit verschillende landen het water af. ”Dat was wel confronterend, want je zoekt naar drenkelingen die op een soortgelijke boot voeren als wij deden. Als je al die brokstukken voorbij ziet komen, besef je wel wat er allemaal voor heftigs kan gebeuren op zee.” De ervaringen die Bart daar opdeed, kon hij gebruiken bij zijn vrijwilligerswerk en vice versa. De mannen en vrouwen worden ook getraind om met extreme situaties om te kunnen gaan. Als er een storm boven het land hangt, waarbij de meeste mensen binnen blijven, trekken zij er juist op uit om op de boot te oefenen hoe om te gaan met zo’n situatie.

Van station West naar het vasteland

Recreanten en bewoners van Terschelling zijn voor hun veiligheid op het water afhankelijk van de inzet van de groep vrijwilligers van KNRM-West en KNRM-Paal 8. Bij het station van Bart (West) zijn net iets meer dan twintig mannen en vrouwen actief, waaronder vier schippers en veertien zogenoemde opstappers. “Daaromheen zijn nog mensen die coördineren en bijvoorbeeld geldzaken regelen. Opstappers zijn mensen die opgeroepen worden om mee te varen naar een incident.” In de groep zitten studenten, docenten van de ‘zeevaartschool’ en ook mensen met een heel andere achtergrond, zoals de eigenaar van een pizzarestaurant en een stratenmaker. “Het is een heel leuke, diverse groep mensen, waarmee ik ook buiten de KNRM om contact heb.” De groep komt niet alleen op afroep in actie, maar heeft jaarrond oefeningen en komt maandelijks bij elkaar om te zorgen dat de boten in goede conditie zijn. Zeker de trots van Terschelling, de all weather rescue boot genaamd Arie Visser moet in topconditie zijn, net als de redders zelf.
Helaas voor Bart moet hij zijn teamgenoten van West gaan missen, want na zijn stage verhuist hij weer terug naar Lemmer op het vasteland, waar zijn ouders wonen en waar genoeg te doen is voor iemand van begin twintig. Gelukkig voor Bart is er in het Friese dorp ook een KNRM-reddingsstation en niet heel onbelangrijk: het IJsselmeer. Dan kan hij alsnog lekker met de sleepboot van zijn ouders het water op.

Ben je geïnspireerd en wil je weten hoe jij je vrijwillig in kunt zetten? Bekijk de mogelijkheden via vrijwilligerswerk.nl.
> Info over vrijwilligerswerk in Friesland vind je hier.
> Check voor info over de KNRM hun website.

 

Cookie-instellingen