Het begon met een simpele vraag. ‘Hee Adri, wil jij onze bewoners misschien op zondag op en neer brengen van de woongroep naar de kerk en terug?’. Nou, dat wilde hij best doen. “Ik werkte doordeweeks als calculator bij een drukkerij en had op zondagen niet per se iets te doen, dus ik vond het best.” Destijds startte de organisatie ’s Heeren Loo in Geldermalsen een nieuwe locatie op. Bijna overal in Nederland zorgen ze voor mensen met een verstandelijke en/of andere beperking, van jong tot oud. De mensen op de groep van Adri zijn bijna allemaal ouderen met een verstandelijke en lichamelijke beperking.

Lekker eerlijk

Adri vindt het heerlijke mensen om mee te werken. “Ze kunnen echt vanuit het hart reageren. Als een kind zo blij en ook wel boos, bijvoorbeeld als ze iets willen vertellen en je begrijpt ze even niet. Maar dat is gelukkig nooit persoonlijk en altijd snel over.”
Toen hij eenmaal actief was op de zondagen, raakte zijn vrijwilligerscarrière in een stroomversnelling. “Van het een kwam het ander. Ik kreeg de vraag om een aantal keer per week met een mevrouw te wandelen en ging links en rechts meer dingen doen voor de organisatie.” Met de dame met wie hij wandelde, Toke, heeft hij een fijne vriendschap opgebouwd. Toen ze drie jaar geleden overleed, had Adri het even erg moeilijk. “Ik overwoog echt om te stoppen met het vrijwilligerswerk, omdat elke keer als ik er kwam, ik werd geconfronteerd met het feit dat ze er niet meer was.” Omwille van de anderen bleef hij toch en heeft er geen spijt van.

De blijdschap van die mensen is onbetaalbaar. Je krijgt er veel meer voor terug dan je geeft.

Alleen en samen

Adri is inmiddels gepensioneerd en woont samen met zijn zwarte kater in Meteren. Hij gaat graag in zijn eentje op pad om te wandelen en landschappen te fotograferen en is een frequent museumbezoeker. Met name oudheidkundige musea kunnen op zijn bezoekjes rekenen.
Waar hij overdag graag in zijn uppie op pad gaat, is het bij De Wieken juist altijd een heel sociaal gebeuren. “Voorafgaand aan de activiteitenavonden eten de vrijwilligers samen. Met zes of zeven mannen en vrouwen zitten we dan een salade of pizza te eten en erna gaan we aan de slag. Het voelt vriendschappelijk, veel mensen zijn er ook al lang bij, net als ik.”
Sinds zijn pensioen is hij zich meer gaan inzetten. Eens per week is er de soosavond, waarbij gezellig koffie wordt gedronken en er altijd iets leuks te doen is. “Karaoke, spelletjes zoals bijvoorbeeld bingo, iets creatiefs en soms komt er iemand optreden.”
Op woensdagavond is er de grote wandelclub en op zondagen rijdt hij nog steeds mensen op en neer naar de kerk. Ook de fotografie is erbij gekomen. “Ik fotografeer mijn hele leven al landschappen en toen ze vroegen of ik misschien ook foto’s kon nemen tijdens activiteiten, ben ik dat maar gaan doen en heb ik geleerd ook mensen te portretteren.”

Onbetaalbaar

Er gaat een hoop van Adri’s tijd naar de bewoners van de Wieken. Hij is er een bekend gezicht. “Het is dankbaar werk. De bewoners reageren blij als de andere vrijwilligers en ik er zijn. Eigenlijk hoef je niet zoveel te doen. Aan tafel zitten, lekker samen genieten van koffie, een beetje kletsen en een spelletje doen, ze vinden het al snel gezellig.” Aan hun gezichten kan Adri zien hoe ze zich voelen. “De blijdschap van die mensen is onbetaalbaar. Je krijgt er veel meer voor terug dan je geeft.”
Hij kan zich nu al verheugen op de volgende editie van Wiekenpop: een muziekspektakel met live artiesten en een hoop gezelligheid. “En dan die vrolijke gezichten, heerlijk!”

Foto: Gerdi van Leest