De dochter van Mark Molenaar, inmiddels 13, zit nog steeds bij de Utrechtse atletiekvereniging U-Track en haar oudere zus is ook jong gestart met de sport. Zelf is hij best een sportief type, maar niet zozeer gericht op het competitieve element. “Ik loop liever hard in het bos, ik ben mijn eigen bootcampmaster.” In zijn studententijd heeft hij aan atletiek gedaan, maar veel kennis had hij niet meer toen hij opnieuw in aanraking kwam met de sport.

Het verenigingsleven

Mark is niet onbekend met het reilen en zeilen van het verenigingsleven. Als communicatieadviseur bij NOV, aanjager van de campagne Mensen Maken Nederland, is hij op dagelijkse basis bezig met de wereld van de vrijwillige inzet. “Bij onze sportvereniging is er net als bij veel andere clubs het geval is een diehard kern van ouders en sporters die zich inzet voor alle zaken die moeten gebeuren.” Bestuurszaken, trainers, commissies, het clubhuis: het wordt allemaal uitgevoerd door de clubleden en andere betrokkenen. “Toen mijn dochters op de club gingen, vlogen de hulpvragen me meteen om de oren. Ik ben me uiteindelijk gaan inzetten voor de jeugdcommissie.” Niet veel later assisteerde hij een keer bij een training en voor hij het wist volgde hij zelf een cursus tot trainer.
Samen met twee andere trainers geeft hij sindsdien leiding aan de allerjongste kinderen. “Ik heb bewust gekozen voor deze groep. Hoewel ik natuurlijk cursussen heb gevolgd, vind ik het wel prettig dat ik tijdens de lessen niet te veel met de techniek bezig hoef te zijn. Met deze kinderen doen we leuke spelvormen. Na de warming-up gaan we op allerlei manieren aan de slag met starten, werpen en springen. Ze beheersen op deze leeftijd nog geen complexe motorische bewegingen. Dus dan vragen we ze bijvoorbeeld als een dier te bewegen om aan de andere kant van de baan te komen.”

Veel meer dan voorheen zie en erken ik de diversiteit in mensen.

Diversiteit, geduld en hindernissen

Naast betrokkenheid met de club van zijn dochters en multitasken, heeft het lesgeven Mark nog een hoop andere vaardigheden opgeleverd. “Met zo’n groep kinderen heb je niet enkel te maken met het aanleren van sportieve vaardigheden. Het is ook een sociaal proces. Ik heb echt geleerd dat elk kind in essentie anders is en heb ook te maken met hoe de kinderen met elkaar omgaan. Veel meer dan voorheen zie en erken ik de diversiteit in mensen. Niet alleen bij de kinderen, maar ook de ouders!”
Net zo waardevol vindt Mark dat hij geduld heeft leren hebben. “Juist omdat de kinderen jong zijn en allemaal anders is geduld hebben echt nodig. Voor mijn collega’s op werk is het hopelijk te merken dat ik dat heb geleerd, want ik wilde altijd best veel in korte tijd en dat is minder geworden. Ook ben ik naar mijn idee minder veeleisend en kan ik meer de regie uit handen geven. De trainingen doe ik altijd samen met iemand anders en het is wel prettig als we elkaar de ruimte geven tijdens de lessen.”
Zijn er voor Mark zelf ook nog hindernissen op de baan? “Nou, als er collega-trainer uitvalt en ik sta alleen voor de groep met kinderen, dan is het wel aanpoten. Als een van de kinderen valt, dan ben ik, als ik niet oppas, de rest qua aandacht even kwijt.” Gelukkig kan Mark dat, toch? Geduld, multitasken, het is maar goed dat hij die life skills bezit. “Nou, en nu als een kikker naar de overkant, jongens!”