Via de kerk kwam er een oproep: er is een nieuwe gevangenis gebouwd en we zoeken mensen die een weekend in de cel willen doorbrengen om te kijken of alles functioneert. Nu zou je kunnen denken ‘mij niet gezien’, maar Haddy de Jager meldde zich gewoon aan. “Ik had lekker mijn legpuzzel meegenomen, zodat ik me niet zou vervelen, maar echt fijn was het niet hoor, in die cel. De wc zit in de kamer zelf en op een gegeven moment kreeg ik het Spaans benauwd, toch wel eng om zo opgesloten te zijn.”

Exodus

Ze maakte er kennis met Exodus, een organisatie die opvang en begeleiding geeft aan (ex)gedetineerden en familieleden met als doel de kans op een succesvolle terugkeer in de samenleving te vergroten. “In het begin begeleidde ik mensen die net vrij waren gekomen. Dan keken we naar de financiën en hielp ik met zoeken naar een huisarts. Ook heb ik een tijdje mensen in de gevangenis bezocht die nooit bezoekers kregen.” Over waarom ze zich al zo lang inzet voor de organisatie kan ze simpel zijn. “Ik ben gewoon heel trouw. Ik ga niet zo snel iets anders doen, als ik iets leuk vind. Dit laat me ook zien hoe bevoorrecht ik zelf ben. Je ziet mensen die het veel moeilijker hebben. Bovendien vind ik autorijden heerlijk en zo kan ik gewoon iets voor mensen betekenen.”

Radio of kletsen

Op den duur kwamen de autoritten erbij. “Mannen en vrouwen met kinderen zitten niet per se in een gevangenis in de buurt, dus dan moeten kinderen die op bezoek gaan erheen gebracht worden.” Zo kwam het dat Haddy vele ritten vanuit haar woonplaats Bleiswijk reed naar detentiecentra in onder andere Ter Apel, Heerhugowaard en Roermond.
Als de kinderen instappen vraagt Haddy altijd of ze willen kletsen of naar de radio willen luisteren. “Het ene kind wil graag stil zijn en weer een ander kletst de oren van mijn kop.” Het gaat dan over school, vriendjes en andere zaken die kinderen interessant vinden, maar nooit over het hoe en waarom van de gedetineerde ouder. “Ik vroeg daar nooit naar, dat was niet nodig.”

Toen ze terugkwamen van het bezoek, hadden ze een tekening voor me gemaakt, zo ontroerend was dat.

Een tekening

De ritten kunnen vrolijk zijn, maar soms ook wat meer beladen. “Onlangs bracht ik twee kinderen naar hun vader, dat was op een rechterlijk bevel, maar echt leuk vonden ze het niet. Ze waren vreselijk zenuwachtig. Ik heb gezegd dat als ze eerder weg wilden gaan, dat het geen probleem was en ben op de parkeerplaats gaan wachten. Zoiets is triest om te zien.”
Andere keren zijn luchtiger. Haddy weet nog dat ze twee meisjes in de auto had die naar hun moeder gingen in Nieuwersluis. Ze vroegen Haddy of ze getrouwd was. “Ik vertelde dat ik een man had die erg ziek was. Toen ze terugkwamen van het bezoek, hadden ze een tekening voor me gemaakt, zo ontroerend was dat.”
Binnenkort stopt Haddy met de lange ritten. “Op de weg terug voel ik de vermoeidheid toeslaan en ik rijd met een kostbare lading; ik wil niet dat de kinderen door mij iets zouden overkomen.” Ondanks het wegvallen van de ritten, zal Haddy niet stil zitten. “Ik heb nog genoeg te doen!” Achter de bar in het ouderencentrum staan bijvoorbeeld, daar gaat ze op de fiets heen. En de auto? “Mijn dochters wonen in Gorinchem en Amsterdam, dus dan maak ik wel een autoritje als ik bij ze op bezoek ga.”