Van huis uit heeft Shari geleerd om te kijken naar andere mensen. “Mijn oma kookte altijd extra en dan ging er weer discreet een pannetje naar die of die. Of er schoven wat mensen aan om mee te eten. Dat was allemaal heel normaal bij ons op Curaçao. Het idee van formeel vrijwilligerswerk dat hadden wij niet. Ik nog steeds niet, ik kijk gewoon naar anderen om.  Het is fijn om te delen met een ander. Of het nu tijd, talent of spullen zijn.”
Ze begon zelf al jong met zich voor anderen in te zetten. Als zestienjarige werd ze een van de kampleiders op het zomerkamp van de wijk. “Ik leerde er van alles. Gratis krentenbollen regelen bij de bakker, activiteiten organiseren, met de kinderen omgaan. Met dank aan de inzet van Brabantse nonnen die op het eiland actief waren.”

Outreaching

Na een studie aan de universiteit in Tilburg bleef ze in Nederland voor de liefde. Al in Tilburg meldde ze zich bij het lokale verzorgingshuis en ook later in haar nieuwe woongemeente Teylingen keek ze hoe ze onderdeel kon worden van de gemeenschap. Het werd de gemeenteraad. “In die tijd hoorde ik over de inzet voor Stichting De Haven en ook daar heb ik me gemeld.”
Bij De Haven kijken vrijwilligers om naar vrouwen in de seksindustrie. “Vanwege het christelijke karakter denken mensen dat we zendelingen zijn, maar dat is absoluut niet zo. We doen het vanuit ons hart, om er voor de vrouwen te zijn. Het gaat ook niet over geloof, tenzij de vrouw dat zelf wil. Het enige dat we willen, is er zijn voor ze.” Voor veel vrouwen is een praatje met Shari en haar collega’s een lichtpuntje. “Veel mensen hebben door de Amsterdamse Wallen een rooskleurig beeld van de prostitutie. Hier in Den Haag is de keiharde realiteit te zien: voor een klein deel van de vrouwen is het een bewuste, vrijwillige keuze, maar voor een veel grotere groep is er sprake van een (nood)gedwongen situatie.”
De dames van De Haven gaan outreachend te werk: lopend door de straten kijken ze wie behoefte heeft aan een praatje. “Sommige vrouwen kijken weg, uit angst met ons gezien te worden en anderen kijken juist uit naar onze komst.” Van de oma die haar kinderen wil laten studeren tot de jongedame die een bruiloft wil bekostigen: Shari ziet alle motivaties voorbijkomen om dit werk te doen. “Het liefst zou ik willen dat niemand zijn lichaam zou hoeven verkopen, maar zolang het gebeurt wil ik er zijn voor ze. Van vrouw tot vrouw. Hart tot hart.”

De vrouwen worden altijd bekeken, maar wij willen ze zien zoals ze zijn.

Appeltaart

Het is aan Shari om niet te oordelen. “Ik wil er gewoon zijn, maar wat ik zie, zeker als ik vermoed dat er sprake is van een niet-vrijwillige situatie, doet natuurlijk wel pijn.” Vrouwen die aangeven uit de sekswereld te willen stappen, worden begeleid, maar het is niet het doel van De Haven om de vrouwen achter de ramen vandaan te trekken. “De vrouwen worden altijd bekeken, maar wij willen ze zien zoals ze zijn: de echtgenote, de moeder, de vriendin, de oma, de zus. Gewone vrouwen.”
Hoe gaat Shari om met de naakte waarheid van de seksindustrie? “Ik ben sowieso niet zo goed in luchtige zaken, dus het is iets dat ik emotioneel wel aankan, maar het raakt me desondanks natuurlijk wel. Ik zie vrouwen net als ik, die ooit droomden van een mooie toekomst en nu in veel gevallen werk doen waartoe ze zich om welke reden dan ook genoodzaakt zien.” Eens in de twee weken gaat ze op pad, om zichzelf ook voldoende tijd te geven de zaken een plekje te geven. En als ze echt even een zen-activiteit nodig heeft? “Dan bak ik een appeltaart.”

Foto: Maarten Boersema